First person report by Sigrid, circumnavigator on board her yacht SY Lucky Bitch

On Monday night (11 May 2015) around 9 in the evening, I finished my Sailing Haiti document and sent it with some pride and a huge optimistic feeling to the fairly large group of people interested in Haiti as a cruising destination. I went to sleep in the fore cabin with a happy smile and an open boat (as I have done every night since I started cruising).

At most, half an hour later, I had just dozed off when I was woken up by sounds on board. I opened my eyes and saw three black faces staring directly at me through the hatch. For a split second, I thought it was my Petit Paradis friends playing a joke on me. But then I saw that the guy on the left had a gun in his hand and he was firing a shot in the air. This made me very alarmed and there was only one thought in my head: “Sigrid, you have to act now, you are being attacked”.

In a great reflex of self-defence I closed the fore cabin hatch, locked it and ran (naked) to the cabin main entrance to close that as well. Unfortunately, I was too late and could do nothing else to raise the alarm (press the mayday button, call on the radio, flash my lights, sound the fog horn, grab a knife) – nothing – because two of the men caught me and dragged me outside. I screamed and cried as loud as possible “au secours” incessantly in the hope that someone would hear me. The two who had dragged me outside started to beat me whilst the third perpetrator with the gun was inside the boat (stealing things I assumed?).

The fight seemed to last indefinitely, and when it was over I realized that maybe I should have surrendered from the beginning? Unfortunately, I reacted reflexively to protect myself, my boat and my belongings, and was the worse off for it. At a certain point, it became even more horrible when I felt a rope around my neck. I could still put all the fingers of my right hand between my neck and the rope, but then suddenly I couldn’t breathe. Miraculously, number three down below said something in Creole to the other two and they left me with a rope tied around my ankles.

They were all very agitated and there was a lot of stress on board. Number three was saying they should flee. But, I was still alive. I lay motionless in the cockpit and begged them not to kill me. I’ve never felt so vulnerable. I promised them that I would no longer cry and begged them to go away now saying that God would punish them if they did not. I’m not religious, but I was fiercely praying and begging that I might live. One of the perpetrators asked me for “le argent”, and I told him I had no money. Then another one wanted to drag the solar panel off the boat and again I begged them to leave. Before they did they grabbed me one last and pushed a rag with liquid (chloroform?) against my face. I pushed it away. Then I felt a hand between my legs, but fortunately one of them urges the other two that they have to escape now, immediately.

They left me behind and disappeared silently with the stolen goods rowing in a fishing boat (which I find out later was also stolen). It was a pitch dark night, no moon, no stars, no wind. I couldn’t see where the perpetrators had gone. I lay naked and in shock in the cockpit. But, I was still alive. Slowly I managed to remove the rope from around my neck and ankles with trembling fingers and stumbled down below into the cabin to raise the alarm.

I pushed the distress button on the GMDSS system, but then realized I didn’t’ have the power on for that to work. I quickly pulled on some clothes (inside out) and unlocked the dinghy which I rowed as silently as possible to escape. I rowed ashore and prayed that I might arrive alive at the camp of Petit Paradis. I was very afraid that the attackers would see me and would shoot me. This didn’t happen. I arrived at the camp and pulled my dinghy up the beach then ran to the tents crying for help. Soon everyone was awake. The camp residents were so shocked at what had happened, dumbfounded and angry. They were so kind to me and made me feel safe in their camp. They arranged for me to be taken to the emergency hospital, and for an armed guard to watch over my boat.

I also reported the attack to the police, the juge de paix, contacted the French embassy and the Belgian consulate. The perpetrators stole 150 US dollars, 600 Goerdes, my bank cards, 2 jerry cans of gasoline, two knives, a machete, 1 GSM, a tablet, two hard disks, and my laptop. Nothing more. But it’s the computer data, photos and film (backed up on the hard disks that they also stole) that is irreplaceable.

This attack was not my fault, I provoked no one. I sail solo, without weapons and sleep with open hatches. Perhaps I can learn from this to be a little less naive in the future, avoid areas that are marked as dangerous and travel a little less idealistically through life?

After working for a long time on my Sailing Haiti document, I have mixed ideas about cruising in Haiti. It’s not safe, that’s for sure. Too bad, because it’s a great country with lovely people who could use some income.

Sigrid

SY Lucky Bitch

www.luckybitch.be

Editor’s Note: Grand Goave is about 25 miles west of Port au Prince on the north coast of the southern peninsula. If visiting Haiti, only those stops that have a proven track record should be trusted. Ile a Vache is certainly the best option as they have received so many boats over the years without an incident.

Petit Paradis, Grand Goave, Haiti, 14 Mei 2015

Beste vrienden die me nauw aan het hart liggen. Door de band schrijf ik jullie liever leuk en positief nieuws. Helaas, moet dit erg negatieve nieuws me nu van het hart en klop ik hiervoor bij jullie aan. Jullie kennen mij, mijn sterke maar ook mijn emotionele kant, mijn schip, mijn ambities, dromen, idealen, het reilen en zeilen en ook een beetje het décor waarin ik me nu bevind en helaas dit vreselijk gebeuren heeft plaatsgevonden.

Gruwelijke, trieste zaken dus maar, hoe onbegrijpelijk misschien ook, ik ervaar momenteel tevens hartverwarmende zaken….?

Maandagavond 11/05/2015 rond 9 u s avonds rondde ik mijn `Sailing Haiti` rapport – dat een sociaal plan omvatte om met wat wereldzeilers Haiti te promoten bij de zeilers teneinde ook op deze wijze hen uit het slop te helpen – af en verstuurde dit met enige trots en een enorm optimistisch gevoel naar de intussen vrij groot geworden groep geïnteresseerden. Ik chatte er nog wat over na met solozeiler/vriend Rik en moedigde hem aan om ook naar hier te komen en een stop te maken in dit Aards Paradijs: Petit Paradis.

Ik ging dus slapen met een gelukkige glimlach en open luiken.

Hooguit een half uur later, ik was net ingedommeld, word ik wakker door geluiden aan boord. Ik open de ogen en kijk recht in drie zwarte gezichten die me aanstaren door het luik. Een fractie van een seconde denk ik dat het de vrienden zijn van Petit Paradis die een geintje uithalen. Helaas zie ik hoe de linkse een pistool in de hand heeft waarmee hij een schot in de lucht lost. Hierdoor geraak ik erg ge- alarmeerd en gaat er nog slechts 1 gedachte door mijn hoofd:  Sigrid, je bent aan de beurt nu, je wordt aangevallen door piraten. In een geweldige reflex van zelfverdediging sluit ik het luik van het vooronder, doe het op slot en ren (naakt) naar de kajuitingang om die af te sluiten. Helaas ben ik te laat en heb vanaf dan geen mogelijkheid om iets anders te doen: mayday knop indrukken, marifoon, lichten aan, misthoorn, mes nemen,  … want ze hebben me te pakken en sleuren me met twee naar buiten. Ik zet het op een gillen, roep zo luid mogelijk `au secours` onophoudelijk, in de hoop dat iemand me hoort, er hulp komt.  De twee, twee koppen groter dan ik, zwart en krapuul, slaan me en willen me in bedwang houden, doen stoppen met schreeuwen terwijl de derde (dik en groot en met wapen) binnen in de kajuit aan het roven is (vermoed ik?). Het gevecht lijkt oneindig lang te duren en achteraf bedenk ik me dat ik me misschien dra had moeten overgeven? Helaas, reageerde ik in een reflex en dit ben ik: mezelf, mijn boot en mijn bezittingen beschermen. Misschien had een `haut les main` gebaar beter geweest? Maar dat zijn bedenkingen die ik nu van de psychologe niet mag maken. Ik ben NIET in fout, NIEMAND heeft het recht zulke dingen te doen: ongewenst iemand zijn eigendom betreden, stelen en afranselen, haast vermoorden. Ook niet uit honger, noodzaak, struggle of life, of wat voor stomme dingen ik intussen al moest horen.

Het is ook NIET mijn fout, ik lok het NIET uit omdat ik rijk ben, een rijk uitziend jacht heb, solo zeil, dit zonder wapens, slaap met open luiken en een alleenstaande vrouw ben. Wat ZIJj deden is FOUT. Misschien kan ik er hooguit van leren een beetje minder naïef te zijn in de toekomst, gebieden die als gevaarlijk worden gemarkeerd vermijden en een pak minder idealistisch door het leven te gaan? Niet langer ongewapend/kwetsbaar te zijn?

Het vreselijke gevecht voor mijn leven blijft daar aan boord in die gruwelijke nacht die ik nooit vergeet, duren en wordt zwaarder en zwaarder temeer er geen hulp komt, niemand heeft me blijkbaar gehoord? Op een bepaald ogenblik wordt het nog gruwelijker als ik voel hoe een touw rond mijn nek wordt gesnoerd dat hard aangetrokken wordt.

Ze proberen me nu te wurgen. Ik kan nog alle vingers van mijn rechterhand tussen mijn nek en het touw plaatsen. Ik krijg plots geen adem meer, rochel en geef me over. Het voelt aan dat mijn laatste uur nu geslagen is en ik vind het jammer om reeds op mijn vijftig te moeten gaan. Ik heb nog nooit zo dicht bij de dood gestaan. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Als bij wonder komt op dat moment nummer drie uit de kajuit en port de andere twee aan tot vluchten.

Ze laten me dus los maar ik voel nu dat er ook een touw rond mijn enkels gebonden wordt om me zo omhoog op te hangen vermoedelijk aan de giek. Gelukkig wordt ook dit gestaakt omdat de dikken (erg nerveus) aanmaant tot vluchten, nu. Er is HEEL VEEL stress, aan boord, bij hen, bij mij. Maar, ik leef nog!!!

Ik lig nu roerloos in de kuip en prevel, smeek hen me niet te doden. Ik heb me nog nooit zo kwetsbaar gevoeld. Ik beloof hen dat ik niet meer ga roepen en smeek hen nu weg te gaan en dat God hen zal straffen als ze dat nu niet doen. Ik ben niet gelovig maar ben nu toch fel aan het bidden en aan het smeken dat ik in leven mag blijven. Een van de kerels vraagt me agressief nog eens om ` l argent`, en ik zeg hem dat ik geen geld heb. Vaak denken die criminelen hier dat ELKE zeilboot vol cocaïne en geld zit en elke witte zeiler/zeilster een onwaarschijnlijk rijke drughandelaar is. Dan wil de ander nog het zonnepaneel van de boot sleuren en ook daarop smeek ik dat hij dat laat en dat ze weggaan. Ze doen dat maar grijpen me nog voor een derde en laatste keer vast en duwen een vod met vloeistof (chloroform?) tegen mijn gezicht. Ook dat wend ik af. Dan voel ik hoe hij nog met zijn hand tussen mijn benen gaat, omhoog. Ik vrees nu voor verkrachting, gelukkig wordt er alweer erg aangedrongen op vluchten. Nu. Ze laten me dus zo achter en verdwijnen geruisloos met de buit al roeiend in een (gestolen) vissersboot.

Het is stikdonker, geen maan, geen sterren, geen wind, geen Orion (mijn gelukssterren). Ik zie niet waar de daders zijn. Ik lig ongeveer dood, misschien in shock (?) volledig ineen geslagen, naakt en haast gewurgd in de kuip. Maar, ik leef nog!

Ik kruip recht en ontdoe me al bevend van het touw rond mijn hals en dat rond mijn enkels en strompel de donkere kajuit binnen. Ik duw de Distress knop van het GMDSS systeem in maar geloof niet dat ik de stroom wel heb opgezet. Ik trek gauw wat kleren aan (binnenste buiten) en open ik het slot van de bijboot waarmee ik al roeiend zo geruisloos mogelijk vlucht. Ik roei en bid dat ik levend bij het tentenkamp van Petit Paradis, mijn vrienden, mag aankomen. Ik ben ook erg bang dat de aanvallers me zouden zien en me zouden neerschieten. Dit gebeurt niet. Mijn tijd is blijkbaar nog niet gekomen. Ik leef nog!

Ik arriveer in het kamp en sleur de bijboot op het strand en ren naar de tenten al huilend, hulp roepend en word opgevangen door Jacques een stoere Haïtiaanse kampbewoner die me dra kalmeert en iedereen wekt.

Iedereen is wakker en met stomheid geslagen, woedend, gefrustreerd, voelt met me mee. Dat zal zo blijven duren. Ik word naar de spoed gebracht, er komt een 24/24 u bewapende bewaking over mij en mijn schip, ik krijg een veilige slaapplaats in het kamp en ze dienen me er de beste zorgen toe. `Danger`, de kamphond, slaapt voor mijn deur en heeft slechts een zwak blafje daar ze hem een paar dagen geleden hebben proberen vergiftigen. Ik hoef maar onder mijn logeerbed te graaien als ik een wapen wil.  Er ligt meer dan 1 Kalasjnikov, machinegeweren en legio ander zwaar geschut.

Intussen ben ik naar de dokter, de politie, le juge de paix, de Franse ambassade, de Belgische consul, de minister van economie en (van allergrootst belang voor mij) een Franse psychologe geweest. Dat laatste was erg nodig : ik ben getraumatiseerd en erg geraakt.

Ze hebben me 150 US dollars, 600 Goerdes, mijn bankkaarten (all blocked yet), 2 jerrycans met gasoline, 2 messen, 1 machete 1 GSM, een tabloid, twee hard disks (al mijn foto en filmmateriaal, alle films en muziek en veel meer nuttige data),  en mijn laptop ontvreemd. In mijn laptop zit al mijn data. Ook mijn boek waar ik aan werk is finaal weg, 3 jaar werk! Meer niet. Ik leef nog.

Ik was tot hiertoe er nog geen enkele keer in geslaagd om data op bijvoorbeeld de Cloud te zetten wegens onvoldoende wifiverbinding de laatste jaren tijdens mijn zeiltocht. Alle computerdata die ik kwijt ben is voor mij een groot verlies, lastig en erg onpraktisch. En ja, ik maak regelmatig back-up. Zo had ik die avond nog een back-up gemaakt, de harde schijf waarop, zijn helaas ook gestolen. De data op de laptop omvat dus onder meer het e-boek waar ik nu ongeveer een dikke twee jaar aan werkte, dat haast af was daar mijn uitgever in juli een eerste versie wil zien in Nederland. Niet dus. Verder alle data rond mijn wereldreisproject, alle navigatie, communicatie en administratie. Verder ook alle foto en filmmateriaal van 2015. En wellicht nog veel meer kostbare en onvervangbare data waar ik nu even niet kan opkomen.

Van het manuscript `Sailing Haiti` heb ik een copy. Het erg positieve promo document dat ik een uur voor de aanval met gelukkig gevoel en grote voldoening voltooide en doorstuurde.

Dit schrijven stuur ik u nu echter door met tranen, angst en pijn.

Sigrid, 16/05/2015, Grand Goave, Petit Paradis, Haïti